Vorige week kreeg ik een prachtige recensie van Joyce.
Je snapt natuurlijk dat ik het niet kon laten deze met je te delen:
Camebridge
Al vanaf mijn pubertijd ben ik bezig met mijn gewicht. Als jong meisje zag ik mijn moeder altijd bezig zijn met diëten, aankomen, weer afvallen om daarna weer aan te komen. Toen ik zelf eenmaal naar de middelbare school ging vond ik mezelf te dik. Als ik achteraf foto’s zie van toen denk ik ‘wat belachelijk, ik was gewoon slank’. Maar ja, eenmaal begonnen aan een dieet kom je er niet meer vanaf. Zo heb ik door de jaren heen allerlei diëten e.d geprobeerd; Sonja Bakker, Atkins, Cambridge, Benfitt, koolhydraatarm, shakes, groentesapjes/detoxen, pillen. Bij alle diëten viel ik tijdelijk af maar kwam uiteindelijk nog meer aan. Ik was er wel al achter dat er structureel iets moest veranderen in mijn leefstijl.
Eten uit verveling
Ik volgde Kaat al een tijdje via social media en kende wat mensen die succesvol een traject bij haar hadden afgerond. Na een zoveelste mislukte poging om af te vallen na mijn zwangerschap ben ik bij Natuurlijk Bij Kaat een groepstraject gestart. Ik had na mijn zwangerschap namelijk een record bereikt en voelde me daar zwaar ( 😉) ongelukkig en onzeker over. Toen het traject van start ging, ging ik als een speer. Ik bleek inmiddels al best veel kennis van gezonde voeding te hebben maar van Kaat kreeg ik heel veel andere handvatten die mij heel erg hielpen. Ze liet me nadenken over dingen waar ik normaal niet over nadacht. Hoe vaak stopte ik wel niet voedsel in mijn mond zonder erbij na de denken. Uit verveling, uit gewoonte of uit beleefdheid. En is dat wat je in je mond stopt ook echt lekker? En zo nog veel meer geweldige inzichten. Ik had uiteindelijk een soort Kaatje op mijn schouder die me steeds dingen influisterde als ik een verkeerde keuze wilde gaan maken. Dit resulteerde erin dat ik ruim 12 kilo afviel. Maar bovenal, ik had de controle terug en ik had er alle vertrouwen in dat ik nooit meer zou worden zoals ‘vroeger’.
Controle over eten
Toch heel langzaam slopen er oude gewoontes terug in. Ik wist heel goed wat ik moest doen. Goed proeven, luisteren naar je lichaam, (alleen) eten als je honger hebt, niet naar je ‘slang*’ luisteren. Jezelf afvragen of je er op langere termijn blij van wordt als je dit ‘slecht’ voedsel eet. Maar toch lukte het me steeds minder vaak om het na te leven. Ik kwam een beetje aan maar het belangrijkste was dat ik me rot voelde omdat ik de controle niet meer had zoals ik dat voorheen had. Ik was ook weer bang dat als ik zo zou doorgaan de kilo’s langzaamaan weer helemaal zouden terugkomen.
Ik besloot deze keer het niet zover te laten komen en belde Kaat. Samen gingen we een soort opfristraject aan. Ik had immers alle handvatten al maar toch lukte het me niet op me eraan te houden. Totdat Kaat bij mij door middel van NLP (neuro linguïstisch programmeren) een nieuwe overtuiging in mijn brein implementeerde. “Ik eet alleen als ik honger hebt”. Als ik echt alleen zou eten wanneer ik honger heb, zou dat heel veel uitmaken. Nooit meer helemaal jezelf vol proppen als het eten te lekker is. Nooit meer zomaar uit verveling iets eten, gewoon een wijntje kunnen drinken zonder dat je dan meteen een kilo kaas naar binnen wilt werken. Als dat echt zou kunnen, dat zou toch geweldig zijn. Met gepaste nuchterheid ging ik de NLP behandeling in. Dit zou toch te mooi zijn om waar te zijn.
Eten zonder honger
Als snel ervaarde ik dat het inderdaad hielp. De eerste keer dat ik ging eten kreeg ik tijdens het eten ineens een soort brok in mijn maag/ lichte misselijkheid. Inderdaad, ik had genoeg gehad. Ik had geen honger meer. Stoppen!! zei mijn lijf. Als ik na mijn ontbijt een stukje gebak aangeboden kreeg moest ik er niet aan denken om dat op te moeten eten. Daar zou ik eerder echt geen problemen mee hebben. Een 3-gangen menu in een restaurant? Eerst zou ik alles hebben opgegeten. Dan maar even de broek wat losser. Nu bestelde ik 2 voorgerechten en een nagerecht waarvan ik 2 van de 3 gerechten maar voor de helft heb opgegeten. Een wijntje met een vriendin? Daar moest toch altijd wel iets lekkers bij. Nu niet meer want ik heb geen honger. Een ijsje halen met dochter en oma? Nee dank je, ik heb geen honger. Een toetje na het eten? Nee dank je, ik heb geen honger. Een koekje bij de koffie? Nee dank je, ik heb geen honger. En als ik dan honger heb, dan wil ik iets voedzaams en gezonds.
Zelfvertrouwen
Het allerbelangrijkste is nog wel dat de lading er voor mij vanaf is. Als ik iets in de kast zie liggen of mijn man zit naast me op de bank chips te eten dat interesseert me dat helemaal niks. Waar ik mezelf eerst een beetje zielig zou vinden omdat ík dat niet mag. Of heel hard moest ‘werken’ om ervan af te blijven. Doet het me nu helemaal niks meer. Dat is echt geweldig! Ik val langzaam maar zeker af. Maar het belangrijkste is dat ik de controle terug heb. Ik bepaal wat en wanneer ik eet. En niet die stomme slang*. Ik ben weer vrolijk, heb meer zelfvertrouwen, ben een goed voorbeeld voor mijn dochter en heb er alle vertrouwen in dat ik nooit meer zo word als voorheen!
Herken je jezelf in mijn verhaal? Dan kan ik je nog maar 1 ding adviseren… Bel Kaat!!
*Vraag je jezelf af wat die slang toch is…. Bel Kaat!
Liefs Joyce
- Vrouwen en testosteron? Heb je het nodig? - 23 oktober 2023
- Hormonen in balans met yoga oefeningen - 2 juni 2023
- Nee zeggen tegen koek en snoep - 23 januari 2023
